توهم جمعی ؛ نیاز جمعی!!

توهم جمعی ؛ نیاز جمعی!!

گاهی اتفاقاتی می افتد و شرایطی پیش می آید که بازی برای انسان تمام می شود (گیم اور زودهنگام).

مثلا برای کودکی که سرپرستش (والدین بعید است چنین کاری بکنند) در زیر سن مدرسه بنا به هر دلیلی معتادش کرده. نورونهای مغزیش بجای جوانه زدن ، هرس می شوند و ذهن و جسمش تباه می شود. این فرد حتی اگه بتواند ترک کنه ، بعلت بدسرپرستی دوباره معتاد خواهد شد و اگر خیلی خوش شانس و با استعداد باشد ، حداکثر می تواند  در بزرگسالی خودش را از دسته معتادها بیرون کشیده  و وارد طبقه مواد فروشها شود. البته اگر بتواند تا بزرگسالی عمر کند!

افرادی که در ابتدای بازی زندگی “گیم اوور” می شوند کم نیستند. انگار که در مسابقه دو میدانی در همون شروع زمین بخوری و پات بشکنه. یا مراقب امتحان ورقه ات را پاره کند.

درست مثل تفاوت کودکی که در افغانستان متولد شده با کودکی که در غرب متولد می شود.

از استثنائات نادر که بگذریم ، این دو هرگز برابر نیستند و کودک غربی روی کاغذ از هر نظر سه – هیچ جلو است.

بله می توان گفت با تلاش مصاعف جبرانش می شود  ؛ یا می توانیم بگوئیم آنها از فلان نظر جلو هستند در عوض ما از بهمان نظر برتریم و ما چیزهایی داریم که آنها ندارند .

ممکن است بومیان  صحرای آفریقا که روزانه ساعتها بدنبال اتدکی آب می روند هرگز حاضر نباشند محل تولد خود را ترک کرده و به یک منطقه خوش آب و هوا بروند.

انگار بدبختی ها بر روح ما داغ و نشانی بجا می گذارند که تا ابد اسیر آن هستیم و جزو هویتمان می شود و ممکن است به آن حتی افتخار کنیم.

البته این قدرت افکار ما را نشان می دهد. چرا که کافیست برای رنجی که می کشیم معنایی بسازیم یا برای داغهایمان داستانهای حماسی بسازیم.

دنیای کاربردی  ما درون  مغزمان است نه آنچه با چشم غیرمسلح می بینیم.

اگر رویا و باور نبود ما توان ادامه این زندگی را نداشتیم. ما به قوه قراردادهای ذهنی و بین الاذهانی فرهنگ  خودمان زنده ایم.

عقاید ما گاهی توهمیست زیبا که ما را همچون دون کیشوت در دنیایی موازی غرق می کند.

توهم جمعی گاه بصورت قراردادهای اجتماعی معتبر و یا باورهای عرفی در می آید که کارایی بسیاری دارد ؛ توهم جمعی اغلب زیباست و تقریبا همیشه کار می کند.